Σάββατο – Αγώνας Sprint
Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες
Μετά τις μεσημεριάτικες επεισοδιακές κατατακτήριες (όταν ο καιρός άλλαζε κάθε φορά που οι μηχανικοί κοιτούσαν το ρολόϊ τους) ακολούθησε ο απογευματινός αγώνας sprint με τις αναμενόμενες (παράλογες για την εποχή) θερμοκρασίες περιβάλλοντος και ασφαλτοτάπητα (30ο C – 50ο C).
Τέταρτο επεισόδιο του δραματικού σήριαλ «αγώνας sprint» και για άλλη μια φορά η πλοκή περίσσεψε. Αμέσως μετά την εκκίνηση, στην Κ2 ο Morbidelli επιχείρησε να περάσει από την «τρύπα της βελόνας», τζαρτζάρισε τον Alex Marquez που με την σειρά του εμβόλισε τον Bezzecchi, ο οποίος είχε ανοιχτεί στην εξωτερική. Αποτελεί θαύμα το ότι καμία από τις τρεις μοτοσυκλέτες δεν τραυμάτισαν κάποιον από τους αναβάτες, όσο όλοι μαζί «ταξίδευαν» συρόμενοι προς την αμμοπαγίδα, ενώ μερικά δέκατα του δευτερολέπτου αργότερα έπεφτε στο ίδιο σημείο ο Agusto Fernandez, που επίσης στάθηκε τυχερός και δεν τον παρέσυραν οι επερχόμενοι αναβάτες.
Κόκκινη σημαία και εκκίνηση νέου αγώνα με διάρκεια έναν γύρο λιγότερο (11) και το grid σε πλήρη σύνθεση. Εκκίνησαν όλοι πλην του Bastianini, ο οποίος είχε αποσυρθεί μερικές ώρες πριν, κατά την διάρκεια της τελευταίας ελεύθερης δοκιμής λόγω έντονων πόνων στην ωμοπλάτη (προερχομένων από τον τραυματισμό του στο Portimao).
Το Sprint εξελίχθηκε σ’ έναν μονόλογο των ΚΤΜ με μερικές παρενοχλήσεις του αιωνίως ορμητικού Martin κατά την διάρκεια του πρώτου γύρου. Προς τέρψιν του Pit Beirer, Miller και Binder εναλλάσσονταν στην πρώτη θέση, όσο ο Bagnaia, ακολουθώντας τους από κοντά καραδοκούσε. Η ευκαιρία παρουσιάστηκε στις τελευταίες στροφές, όταν ο Αυστραλός αναβάτης είχε «τελειώσει» το πίσω ελαστικό του.
Όπως δήλωσε περιχαρής και ο Beirer στα μικρόφωνα του motogp.com: «Δεν πρόκειται να μας ξεφορτωθείτε εύκολα».
Κατά τα λοιπά ο Marquez ξανάπεσε, η Κ9 κατάπιε τις προσπάθειες του Aleix Espargaro και του Takaaki Nakagami, ενώ στην Κ6 συνεχίστηκε ο εφιάλτης του Mir να αδυνατεί να προσαρμοστεί με τα «χούγια» της RCV.
Πρώτη ιαπωνική μοτοσυκλέτα στην τελική κατάταξη η Yamaha του Fabio Quartararo στην δωδέκατη θέση (και κανέναν βαθμό).
Ο «γέροντας» Dani Pedrosa (άσπρισε πλέον το τσουλούφι του) έδωσε μαθήματα οδήγησης, αγωνιστικού πνεύματος, αλλά και το πως ένας άξιος αναβάτης, εκμεταλλευόμενος την ανεκτίμητη πείρα του, δύναται να δρομολογήσει έναν κατασκευαστή στην σωστή γραμμή πλεύσης. Η έκτη θέση στο sprint, ο ταχύτερος γύρος και η έκτη θέση στο grid δηλώνουν πολλά. Στιγμή της ημέρας όταν ο Valentino Rossi τον αγκάλιασε στην εκκίνηση.
Όταν το MotoGP ξεπερνά τον εαυτό του
Προς τέρψιν του ιθύνοντα νου Carmelo Ezpeleta, αφού η πραγματικότητα ξεπέρασε το όραμά του. Εάν συνεχιστεί αυτό το μοτίβο, στο τέλος της χρονιάς, όταν θα «κάνει ταμείο», είναι βέβαιον ότι θα χρισθεί ισόβιος CEO της διοργάνωσης.
Το Sprint του Σαββάτου και ο αγώνας της Κυριακής είχαν την ίδια συνταγή. Κόκκινη σημαία, απέλπιδες προσπάθειες (που εντελώς συμπτωματικά δεν κατέληξαν σε οδυνηρά αποτελέσματα), τεντωμένα νεύρα από ποινές που επιβλήθηκαν στους «στρυμωγμένους στην γωνία» μπλε αναβάτες, τρελαμένο Miller που προφανώς δίνει άλλον αέρα στο box έχοντας σηκώσει φανατικά την «πορτοκαλί» παντιέρα και για άλλη μια φορά έναν Dall’Igna να τον πιείς στο ποτήρι.
Το ότι και στις δύο αγωνιστικές συναντήσεις τα ΚΤΜ των Binder και Miller έφθασαν πρώτα στην Κ1 υποδηλώνει ότι ο μηχανισμός εκκίνησής τους διαθέτει κάτι διαφορετικό που θα φανεί και στους επόμενους αγώνες. Στη νέα εποχή των grand prix το βάρος έχει μεταφερθεί στη γραμμή της αφετηρίας. Όποιος αναβάτης δεν στρίψει στην Κ1 το πολύ πέμπτος απλώς δεν έχει τύχη. Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα της αεροδυναμικής που επέβαλε με το «έτσι θέλω» ο Gigi Dall’Igna κι ακολούθησε με θρησκευτική ευλάβεια ο εκ της F1 προερχόμενος αγωνιστικός διευθυντής της Aprilia, ο Massimo Rivola. Τα βοηθήματα πλέον έχουν δύο ρόλους. Ο προφανής είναι η υποπίεση και η συνέπειές της (σταθερότητα, πρόσφυση, αντί – σούζα κ.λ.π.) και ο νεότερος -που βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη φέτος- είναι η δημιουργία αρνητικών αεροδυναμικών φαινομένων στην ουρά της μοτοσυκλέτας (και πίσω της) που να εμποδίζουν τον συναγωνισμό να πλησιάσει. Με άλλα λόγια, πέραν των όποιων σχεδιαστικών δυσκολιών μιας πίστας, το προσπέρασμα στα ίσια έχει καταστεί σχεδόν ανέφικτο. Εκεί ακριβώς είναι που υπερτερούν οι Ευρωπαίοι κατασκευαστές των Ιαπώνων συναδέλφων τους σήμερα. Στην αεροδυναμική σήραγγα. Το μυστικό είναι πως να «κάτσουν» τα άλογα στον ασφαλτοτάπητα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες και παραλλήλως πως να εμποδίσεις τον ακολουθούντα να σε πλησιάσει. Και φυσικά, η κατασκευαστική αυτή φιλοσοφία έχει αποδιοργανώσει τον Taramasso, ο οποίος πλέον δεν έχει μόνον να αντιμετωπίσει τις θερμοκρασίες περιβάλλοντος ή την ποιότητα του ασφαλτοτάπητα σε είκοσι διαφορετικές πίστες ή τις απίστευτες ιπποδυνάμεις ή τις αναλογίες (μεταβλητές, λόγω βενζίνης) βάρους ανά ίππο σε κάθε αγώνα. Τώρα πλέον έχει προστεθεί η αυξημένη τριβή των ελαστικών (προερχόμενη της αεροδυναμικής υποπίεσης) και το «φούρνισμα» των μπροστινών ελαστικών (αυτών που ακολουθούν) εξ’ αιτίας της έλλειψης ψύξης από την δημιουργούμενη υποπίεση της προπορευομένης μοτοσυκλέτας. Αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει την ζωντανή χρονομέτρηση του αγώνα. Τις προηγούμενες χρονιές, όταν κάποιος αναβάτης ήθελε να προσπεράσει σε δεδομένο σημείο της πίστας στο οποίο γνώριζε ότι έχει πλεονέκτημα ακολουθούσε τον «στόχο» στο ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Τώρα πλέον αυτό είναι ανέφικτο.
Συνελόντι ειπείν, οι όποιες ανακατατάξεις μετά την εκκίνηση φέτος συμβαίνουν στους δύο πρώτους γύρους, πλην της «κεφαλής» της κούρσας που διαθέτει «καθαρότερο» τοπίο. Γι’ αυτό και η «σφαγή» ξεκινά από το FP2 της Παρασκευής.
Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Jerez. Τα δύο ΚΤΜ των Binder και Miller «πήραν κεφάλι» εξ αρχής (όπως στο χθεσινό sprint). Στην Κ2 ο Quartararo στην απελπισμένη του προσπάθεια να κερδίσει θέσεις «χώθηκε» στο σχεδόν ανύπαρκτο κενό μεταξύ Oliveira και Bezzecchi, το αριστερό του χέρι βρήκε το δεξί του Πορτογάλου και η πτώση επήλθε αναπόφευκτα (όπως χθες με τον Morbidelli και τον Marquez στην ίδια στροφή). Μόνον που αυτή τη φορά ο Oliveira πληρώνει ακριβά τα ρίσκα των αναβατών των «μπλε», αφού λίγο αργότερα διαγνώσθηκε με εξαρθρωμένο αριστερό ώμο. Άλλη μια σύμπτωση (Σαββάτου και Κυριακής) αποτελεί και η εμπλοκή στα δύο προαναφερθέντα συμβάντα του Bezzecchi, ο οποίος κατόρθωσε δις να βγει αλώβητος.
Μερικά λεπτά αργότερα διαδικασία και πάλι εκκίνησης του αγώνα (χωρίς φυσικά τον Oliveira). Για άλλη μια φορά στην Κ1 έστριψαν οι συνήθεις ύποπτοι της ΚΤΜ με τον Bagnaia να κλείνει τον πρώτο γύρο στην τρίτη θέση. Οι τρεις αναβάτες έπαιξαν το γνωστό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι και τέσσερεις γύρους προ του τέλους ο Ιταλός «πήρε κεφάλι» έως τον τερματισμό (παρ’ όλο που αναγκάστηκε να παραχωρήσει την δεύτερη θέση στον Miller λόγω αντικανονικού προσπεράσματος στο δέκατο λεπτό), όταν πλέον είχε βράσει το πίσω ελαστικό του Binder (διαρκές πρόβλημα του τρόπου οδήγησης του Νοτιοαφρικανού αναβάτη). Η επιτυχία οφείλεται στον φρενήρη ρυθμό εργασίας του τεχνικού επιτελείου των «κοκκίνων» καθ’ όλη την διάρκεια του τριημέρου. Την Παρασκευή το πρωί βρίσκονταν κυριολεκτικώς στο «πουθενά», έως το Σάββατο «μάζεψαν» την κατάσταση και την Κυριακή παρέδωσαν στον Pecco αυτό ακριβώς που ζητούσε. Εξ ου προερχόμενος και ο εορταστικός παροξυσμός του παραληρούντα Davide Tardozzi με το πέσιμο της καρό σημαίας.
Κατά τα άλλα, Morbidelli και Quartararo ανάλωσαν τον πολύτιμο χρόνο τους εκτίοντας ποινές διέλευσης (και αμφότεροι πνέοντας τα μένεα σε δηλώσεις τους κατά της διεύθυνσης αγώνα μετά την λήξη του), Rins, Mir, Zarco και Bezzecchi «έπεσαν υπέρ πίστεως», ενώ ο … κατσικοπόδαρος Vinales εγκατέλειψε στον τελευταίο γύρο από … κομμένη αλυσίδα κίνησης.
Martin (αφού πήρε πάλι τα «ρίσκα της αρκούδας»), Aleix και Marini συμπλήρωσαν την εξάδα, ενώ ο Dani Pedrosa (έβδομος) κέρδισε για άλλη μια φορά τον σεβασμό, το χειροκρότημα (και τις ζητωκραυγές) ολόκληρου του σταδίου...
...το οποίον στάδιον «έκοψε» 164.000 εισιτήρια κατά την διάρκεια του τριημέρου.
