ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ • Προκαταρτικές Σημειώσεις

Η Προϊστορία, ο Καιρός, η Πίστα και Άλλες Περιπέτειες...

Κάποτε, για τον αγώνα του Austin, το ερώτημα ήταν ποιος αναβάτης θα καταταγεί δεύτερος, πίσω από τον Marc Marquez, δεδομένου ότι έχει στεφτεί νικητής στις επτά από τις εννέα διοργανώσεις του. Οι τραυματισμοί του πρώτου φετινού αγώνα στο Portimao θα στερήσουν του φιλοθεάμονος κοινού όχι μόνον την δική του παρουσία στην αμερικανική πίστα, αλλά και αυτήν του περσινού νικητή, του Enea Bastianini.

•   Η παρθενική νίκη του Marquez στο Austin το 2013 του χάρισε και τον τίτλο του νεαρότερου νικητή σε grand prix από καταβολής του θεσμού, εκθρονίζοντας το -έως τότε- φαινόμενο Freddie Spencer (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, επέβαλε -ως επικεφαλής των εφόρων της FIM- την περίφημη ποινή των δύο γύρων στον Ισπανό αναβάτη, στο Portimao, όταν «γκρέμισε» τον Oliveira στην Κ3).
•   Απόντων των Marquez και Bastianini, η αγωνιστική προϊστορία του Αμερικανικού grand prix συνοψίζεται σε μια φράση. Ο τρίτος ever νικητής της παρέας, ο Alex Rins (2019 με Suzuki) συμμετέχει πλέον με δορυφορική Honda, Yamaha και Ducati είχαν μερικά podiums, ενώ για Aprilia και KTM γίνεται συστηματικά η ζωή τους δύσκολη στην συγκεκριμένη πίστα (κυρίως λόγω χαμηλής απόδοσης στις κατατακτήριες). Από το 2022 έχουν αλλάξει πολλά, συνεπώς όλα τα ενδεχόμενα είναι «ανοιχτά».
•   Το εάν η διοίκηση της πίστας ανταποκρίθηκε στις περσινές επισημάνσεις των αναβατών θα παίξει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις του αγωνιστικού σαββατοκύριακου. Σύμφωνα με δηλώσεις του Luca Marini δεν έχουν γίνει και πολλά. Στο μόνο που έχει δοθεί κάποια προσοχή είναι στην εξομάλυνση των bumps του ασφαλτοτάπητα. Η Κ10 έχει ελαφρώς βελτιωθεί, ενώ οι σχεδιαστικές ιδιομορφίες της πίστας αυξάνουν την ένταση της «συνήθους απρόβλεπτης» εξέλιξης ενός αγώνα. Πρόκειται για τη μοναδική πίστα που ο ταχύτερος γύρος της ξεπερνά τα δύο λεπτά (παρ’ όλο που -σε μήκος διαδρομής- δεν είναι η μακρύτερη), η Κ1 είναι των 60 km/h ακολουθούμενη από μια σειρά «αργών» στροφών, ενώ, συνολικά, το πρώτο τμήμα της χάραξης (έως την φουρκέτα Κ11) είναι πραγματικά εξαντλητικό, δεδομένου ότι εναλλάσσονται οι δεξιές με τις αριστερές καμπές σε ρυθμό πυροβόλου, γεγονός που δοκιμάζει τις σωματικές αντοχές των αναβατών στα όριά τους. Το τελειωτικό χτύπημα δίνεται στην πίσω ευθεία των 350 km/h, η οποία βρίθει «μετακινούμενων» bumps (οφειλόμενα στα ασβεστολιθικά πετρώματα του υπεδάφους, τα οποία δημιουργήθηκαν πριν από περίπου εξήντα εκατομμύρια χρόνια κατά την διάρκεια της επονομαζόμενης ιστορικά Ύστερης Κρητιδικής περιόδου) που κυριολεκτικώς δεν επιτρέπουν στους αναβάτες να πάρουν ανάσα και τους αναγκάζει να λειτουργούν ως vaquero σε rodeo.
•   Τα προαναφερθέντα bumps, οι απανωτά επαναλαμβανόμενες δεξιές – αριστερές, τα οριακά φρένα και η απότομη ανηφόρα έως την Κ1 συνθέτουν «σενάριο τρόμου» για τους τεχνικούς των ομάδων, αφού το ιδανικό setup αγγίζει τα όρια του ανέφικτου. Πόσο μάλλον όταν έχει ρίξει και μια -από βραδύς- μπόρα. Η πίστα απαιτεί τη μέγιστη ιπποδύναμη στον τροχό και τη μοτοσυκλέτα «μαλακή», ωστόσο στην πίσω ευθεία (με τα συγκεκριμένα προβλήματα) αυτή η μοτοσυκλέτα χορεύει καρσιλαμά στα όρια της πτώσης. Το πρόβλημα είναι γενικότερο και αναλόγως του κατασκευαστή τα συμπτώματα αυξομειώνονται.
•   Η πίεση που υπόκειται ο Franco Morbidelli είναι σημαντική και από πολλές πλευρές, όπως ο ίδιος δήλωσε. Ο Lin Jarvis, σε συνέντευξή του στο επίσημο site του MotoGP υπήρξε σαφής (και «στεγνός» όπως συνηθίζει): θα πρέπει να επανακτήσει την αυτοπεποίθησή του και να ξαναβρεί την ταχύτητά του. Εάν το κατορθώσει κατά την διάρκεια του πρώτου ημίσεος της χρονιάς, τότε θα του προσφερθεί επέκταση του συμβολαίου του. Αλλιώς, Razgatlioglu εν όψει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είναι («σώνει και καλά») η επιλογή των «μπλε». Μάλλον αλληθωρίζουν προς Jorge Martin μεριά (έντονα δυσαρεστημένο από την Ducati λόγω της μεταγραφής Bastianini στην εργοστασιακή ομάδα).
•   Ο συγκεκριμένος αγώνας παρουσιάζει τόσες ιδιομορφίες ώστε οποιαδήποτε εξέλιξη να μοιάζει πιθανή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αγώνες Sprint παρέχουν τόνους πολύτιμης πληροφόρησης στα τεχνικά επιτελεία για τον αγώνα της Κυριακής.
•   Το τι ακριβώς συμβαίνει στο «στρατόπεδο» του HRC και της Yamaha αναλύεται σε μελλοντική ανάρτηση εντός της εβδομάδας.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ • Αγώνας Sprint

Φουριόζος Bagnaia Επί Σκηνής

Ο Bagnaia επανέρχεται δριμύτερος, ο εκπληκτικός Rins διασώζει το κιτρινοκόκκινο ναυάγιο δια μαγικής χειρός Lucio Cecchinello, ο εμπύρετος Martin επιμένει στα αγωνιστικά τελεσίγραφα προς την διοίκηση της Ducati, ο Aleix Espargaro μαγεύει με την υπομονή, την επιμονή και την ωριμότητά του, ο Binder κρυφοκοιτάζει με νόημα προς Pit Beirer μεριά (που έχει «αντικείμενο του πόθου» τον Miller), όσο το VR46 team αργά και σταθερά ανεβάζει τον πήχη, παρ’ όλη την ελαφρά διστακτικότητα των μελών του team.

•   Ο Alex Rins επιβεβαίωσε τις προ του αγώνα εκφρασμένες δια μικροφώνου σκέψεις του για την συγκεκριμένη πίστα. «Ο σχεδιασμός ταιριάζει στο στυλ μου. Μου αρέσουν οι μεγάλου μήκους πίστες και ο γύρος εδώ διαρκεί πάνω από δύο λεπτά. Είναι ό,τι πρέπει». Ας μη ξεχνάμε ότι ο Ισπανός αναβάτης είναι ο μοναδικός που έχει νικήσει στο Austin και στις τρεις κατηγορίες (Moto3 το 2013, Moto2 το 2016 και MotoGP το 2019).
•   Στον αγώνα Sprint έπεσε σ’ έναν πεισματωμένο Bagnaia, ο οποίος έφυγε και χάθηκε. Μπορεί στον προτελευταίο (ένατο) γύρο ο Ιταλός αναβάτης να είχε ξεφύγει τρία ολόκληρα δευτερόλεπτα από τον ακολουθούντα αναβάτη της LCR, όμως αυτό δεν διατυπώνει ολόκληρη την ιστορία. Θα ήταν ουτοπικό να μην αναφερθεί η διαφορά δυναμικότητας των δύο μοτοσυκλετών και η τελική κατάταξη είναι αποστομωτική. Εξαιρουμένου του Rins, η πρώτη ιαπωνική μοτοσυκλέτα εμφανίζεται μόλις στην δωδέκατη θέση, ενώ η προηγούμενη δεκάδα βρίθει από Ducati, Aprilia και ΚΤΜ. •   Ο Rins πάλευε ως λέων με τις ιδιαιτερότητες της RCV (αλλά και τις ιδιότυπες συνθήκες καιρού και ασφαλτοτάπητα), κινούμενος διαρκώς στα όρια της πτώσης. Τον βαθμό επίγνωσης της κατάστασης που έχουν οι άνθρωποι του HRC επιβεβαίωσε η τηλεοπτική εικόνα του Puig που πανηγύριζε για την δεύτερη θέση της … δορυφορικής LCR.
•   Περίπου στα ίδια θολά νερά κινούνται και οι «μπλε». Ο Quartararo έκανε ό,τι πραγματικά μπορούσε με μια Μ1 που ουδόλως την εμπιστεύεται και αποτέλεσμα της ανυπόφορης πίεσης ήταν η αναπόφευκτη πτώση. Πρώτα ακούμπησε τον Rins στην Κ1, κατόπιν «έχασε» τα φρένα έναντι του Marquez στον τέταρτο γύρο και στον πέμπτο γύρο έπεσε στην Κ1. Το ότι σηκώθηκε και συνέχισε προτελευταίος έως τον τερματισμό, κινούμενος σε ρυθμούς Bagnaia, αποδεικνύει την στόφα του αθλητή που ψάχνει για λύσεις, αλλά και τον σεβασμό του προς τα μέλη της ομάδας του. Ο Morbidelli από την άλλη μεριά προφανώς δεν είναι διατεθειμένος να ρισκάρει τα πάντα για ένα στάσιμο project, όσο και να σκούζει στα μικρόφωνα ο Jarvis για χρονικά περιθώρια ανάδειξης του ταλέντου του. Η Μ1 βρίθει τεχνικών δυσκολιών και ο ορθολογικά «τετράγωνος» τρόπος σκέψης του Franco δεν επιδέχεται μεθόδους «σαμουράι».
•   Η βραδινή νεροποντή της προηγούμενης νύχτας έπαιξε κι αυτή τον ρόλο της, καθιστώντας τις επικρατούσες συνθήκες περισσότερο απρόβλεπτες, κυρίως «γλιστερές». «Είχα τέσσερα highsides στον πρώτο μόλις γύρο» εκμυστηρεύτηκε ο Binder στους δημοσιογράφους. «Έχανα διαρκώς τον πίσω τροχό στους δύο πρώτους γύρους και δεν τολμούσα να ανοίξω το γκάζι. Έχασα πολύτιμο χρόνο έως ότου το ελαστικό αρχίσει να λειτουργεί φυσιολογικά. Το «κράτημα» της πίστας ήταν ιδιαίτερα χαμηλό συγκρινόμενο με αυτό της Παρασκευής και μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε ριζικά όλα μας τα «σημάδια» (επιτάχυνσης και φρένων) ούτως ώστε να παραμείνουμε όρθιοι και να αποφύγουμε σοβαρά λάθη. Αυτό άλλωστε εξηγεί και τις πολλές πτώσεις κατά την διάρκεια των κατατακτηρίων λίγο νωρίτερα».
•   Οι εγκαταλείψεις ήταν δύο (πτώσεις). Αυτή του Michele Pirro (στον έκτο γύρο), ο οποίος συνέχισε για να αποχωρήσει στα pits και του Alex Marquez που μαχόταν σώμα με σώμα με τον Martin, ο τελευταίος δηλώνοντας στον τερματισμό ότι από τον τρίτο γύρο είχε μείνει από ανάσα. Ο Alex έπεσε ηρωικά στην Κ12 πέντε λεπτά αργότερα, αφήνοντας τον Jorge και τον Espargaro να παλεύουν για την τρίτη θέση έως το νήμα.
•   Εν κατακλείδι, κατόπιν του ρυθμού απωλειών στους δύο προηγούμενους γύρους (Portimao και Rio Hondo), το γεγονός ότι στο Τέξας δεν υπήρξαν τραυματισμοί αποτελεί μια ευπρόσδεκτη εξέλιξη.
•   Ας σημειωθεί ότι οι προσπάθειες των αναβατών επιβαρύνθηκαν ακόμη περισσότερο από τις υψηλές θερμοκρασίες του ασφαλτοτάπητα (45 βαθμοί Κελσίου), με αποτέλεσμα στους τρεις τελευταίους γύρους παράγοντες και μηχανικοί να αγγίζουν το σημείο τήξης τους. Εάν στον σημερινό αγώνα επικρατήσουν οι ίδιες καιρικές συνθήκες, όλα θα είναι πολύ δυσκολότερα (και εντελώς απρόβλεπτα), ειδικότερα στις Κ1, Κ11 και Κ12.